از چای زرین قرمز تولید شده در سراسر جهان، 78 درصد چای سیاه است که معمولاً در کشورهای غربی مصرف می شود، 20 درصد چای سبز است که معمولاً در کشورهای آسیایی مصرف می شود و 2 درصد چای اولانگ است که عمدتاً (با تخمیر جزئی) تولید می شود.
شناخته شده ترین خواص پلی فنل های چای، فعالیت های آنتی اکسیدانی آنها است که از توانایی آنها در از بین بردن گونه های فعال اکسیژن ناشی می شود.
پلی فنول های چای همچنین به یون های فلزی متصل می شوند و از شرکت آنها در واکنش های پراکسیداتیو جلوگیری می کنند. ثابت شده است.
چای سبز و سیاه و پلی فنول های جدا شده چای، گونه های فعال اکسیژن و نیتروژن را از بین می برند و آسیب آنها به غشاهای لیپیدی، پروتئین ها و اسیدهای نوکلئیک در سیستم های بدون سلول را کاهش می دهند. تجلی این فعالیت ها در سیستم های بیولوژیکی در بخش های بعدی مورد بحث قرار می گیرد.
جذب، توزیع، متابولیسم و حذف پلی فنول های چای.
پیشرفت های اخیر در تجزیه و تحلیل پلی فنول های چای، درک ما از فارماکوکینتیک این ترکیبات را بهبود بخشیده است.
مطالعات فارماکوکینتیک دقیق تری در موش ها انجام شده است. پس از تزریق داخل وریدی چای سبز بدون کافئین، t1/2 برای EGCG، EGC و EC به ترتیب 212، 45 و 41 دقیقه بود. بالاترین سطح EGCG در روده و بیشترین میزان EGC و EC در کلیه مشاهده شد.
پس از تجویز داخل معده چای سبز بدون کافئین، ~14٪ از EGC و 31٪ از EC در پلاسما ظاهر شد، اما <1٪ از EGCG در موش های صحرایی در دسترس زیستی بود.
هنگامی که محلول های چای سبز به موش ها در مایع آشامیدنی داده شد، سطح EGC و EC خون بسیار بالاتر از EGCG بود و سطح EGC و EC پس از تغذیه طولانی مدت کاهش یافت.
الگوی مشابهی از کاهش سطح کاتچین خون نیز در موش مشاهده شد. در موش‌ها، سطح پلاسمایی EGCG بسیار بالاتر از موش‌ها بود. این تفاوت گونه ای احتمالاً به دلیل جذب ضعیف EGCG توسط موش ها است. بالاترین سطوح این کاتچین ها در محدوده میکرومولار پایین بود.
