بزرگسالان اغلب بازی کودکان خردسال در جنگ و استفاده از اسباب بازی دورا جنگی را به‌عنوان رفتار خشونت‌آمیز یا پرخاشگرانه می‌دانند تا اینکه برای رشد آنها مفید باشد.
فیلم‌ها، کتاب‌ها، شخصیت‌های ملی، کمک‌کنندگان اجتماعی، ورزش‌های حرفه‌ای و اسباب‌بازی‌های تجاری تأثیر دارند.
تمایل کودکان خردسال به شرکت در چنین بازی هایی. علیرغم آن، برنامه های آموزشی اغلب این شکل بحث برانگیز بازی را از بین می برد یا آن را ممنوع می کند که منجر به پیام های متضاد اجتماعی برای کودکان خردسال مرتبط با مناسب بودن بازی های جنگی و اسباب بازی های جنگی می شود.
به عنوان مثال، شمشیربازی، یک ورزش بین المللی، که در آن به افراد برتر مدال اعطا می شود، دارای سه نوع سلاح تیغه ای است که در اقداماتی نشان دهنده مبارزه هستند.
علاوه بر این، افسران پلیس از تفنگ های شوکر، سلاح گرم و گاز اشک آور استفاده می کنند، اما اغلب به عنوان ابزاری برای هر جامعه ای که به دنبال محافظت از شهروندان است، شناخته می شوند.
نگاه دقیق‌تر به ویژگی‌های جنگ بازی کودکان و استفاده از اسباب‌بازی‌های جنگی نشان می‌دهد که این رفتار داوطلبانه، طراحی‌شده، لذت‌بخش است و معمولاً با احتیاط و دقت پیش می‌رود.
والدین و مربیان با مناسب بودن جنگ بازی کودکان خردسال، 1 و علاقه به اسباب بازی های جنگی در محیط خانه و مدرسه مبارزه می کنند.
مبارزه با سلاح های نمادین یا اسباب بازی های جنگی نوعی بازی اجتماعی دراماتیک است که عمدتاً در بین پسران سه تا شش ساله مشاهده می شود.
دعوای بازی به عنوان رفتار بازی مشارکتی کلامی و فیزیکی شامل حداقل دو کودک تعریف می‌شود، که در آن همه شرکت‌کنندگان به طور لذت‌بخش و داوطلبانه در نقش‌آفرینی متقابل که شامل مضامین، اقدامات و کلمات ساختگی تهاجمی است، شرکت می‌کنند.
با این حال، حذف بازی های جنگی و اسباب بازی های جنگی توسط والدین و مربیان ممکن است تأثیر قابل توجهی بر رشد کودکان خردسال داشته باشد.
تحقیقات نشان می‌دهد که آموزش و رشد بهینه کودکان خردسال، به‌ویژه پسران، در شرایطی که تمایلات پرخاشگرانه بازی ممنوع است، برآورده نمی‌شود. کودکان برای تجربیات آینده آماده نیستند.
در حالی که مربیان اغلب از جنگ بازی و اسباب بازی های جنگی ناراحت هستند، می توان استدلال کرد که حذف این اشکال بازی در برنامه های دوران کودکی فرصت های رشد اجتماعی، عاطفی، فیزیکی، شناختی و ارتباطی را محدود می کند.
